Praktijkvoorbeeld

John (76) en Irma (75)

John: “Ik ben in 1953 getrouwd met Irma. Ze was mijn grote liefde. We hebben 3 zonen, 2 dochters en 10 kleinkinderen."

"Eigenlijk hebben wij een goed leven gehad, met niet te veel miserie. Tot een half jaar terug kwamen we iedere eerste zondag van de maand samen om te eten en te babbelen. Dat waren echt momenten om naar uit te kijken! En Irma kon zo lekker koken! De kinderen kregen ook altijd verse soep mee naar huis."

"Maar dat is nu allemaal gedaan. Irma is er niet meer bij. Ze zit in haar zetel of morrelt wat in huis, slaat wartaal uit. Irma is dement geworden."

"Ik herken mijn eigen vrouw niet meer: een lege huls, een lichaam zonder geest. Verschrikkelijk! Dat de dokters daar nog altijd geen pillen tegen hebben, begrijp ik niet. Ze kunnen zoveel, maar een demente mens kunnen ze niet helpen?"

"Onlangs was mijn kleindochtertje Clara op bezoek en vroeg ons Irma wie dat kind was. Stel u voor! Mijn dochter kon het niet aanzien en is huilend vertrokken."

"Ik heb het ook zeer moeilijk bij momenten. Ik laat het eten nu brengen en eet vaak alleen terwijl de verpleegster Irma eten geeft. Babbelen met mijn vrouw zit er niet meer in. Begrijpen kan ze me toch niet. Dan zet ik de televisie maar wat langer op, …” 

John en Irma, maar anders

John: “Irma en ik zijn in 1953 getrouwd. Ze is mijn grote liefde. We hebben een goed leven gehad, we mogen niet klagen."

"Er is nog steeds een goed contact met onze zonen en dochters. Ze komen iedere eerste zondag van de maand bij ons eten, met de kleinkinderen. Daar kijken we altijd naar uit!"

"Al is er het laatste half jaar één en ander veranderd. Irma heeft dementie."

"Er zijn momenten dat ze het noorden een beetje kwijt is en angstig wordt. Ik pak haar dan eens goed vast en fluister sussende woordjes, zo komt ze weer tot rust, merk ik."

"Onlangs was onze dochter hier met Clara, ons kleindochtertje. Irma vroeg wie dat kind was. Clara gaf oma spontaan een dikke zoen. Toen flikkerden haar ogen nogal; dat had je moeten zien!"

"Onze huisdokter heeft uitgelegd dat Irma’s hersenen gaatjes beginnen vertonen, zoals Zwitserse kaas, waardoor ze soms de pedalen verliest. Wat wil je, ze wordt dit jaar 76. Toch is onze band nog altijd sterk."

"We babbelen wat minder, maar knuffelen veel meer dan vroeger. Als de hele familie komt eten fleurt Irma op. De dochters en schoondochters zorgen nu voor het eten, maar ze zetten hun moeder mee aan het werk. Soms schilt ze de patatjes samen met de kleinkinderen. Daar kan ze zo van genieten. Ik hoop dat ik mijn vrouw nog lang bij mij zal hebben!”