Een helpende hand

Mijn grootvader heeft dementie en zit nu bijna 3 jaar in een zorginstelling. Het eerste jaar dat hij daar verbleef, zwierf hij constant door de gang en liep hij met zijn rollator kamers in en uit.
Ongeveer anderhalf jaar geleden kreeg hij een beroerte waardoor hij niet meer kon lopen en half verlamd geraakte, zodat hij nu de hele dag op een stoel moet zitten. Hij zit het liefst in gezelschap, en als hij alleen in zijn kamer is begint hij te kloppen, te zingen of te schreeuwen. Als er echter iemand bij hem komt zitten, stopt hij en wrijft met zijn hand over de arm en de hand van de bezoeker. Twee zorgverleners merkten dit op en vroegen een van de vrijwilligers, Nicole, of het mogelijk zou zijn een hand en arm voor hem te breien. De gebreide hand en arm die Nicole heeft gemaakt is nu constant bij hem; zijn metgezel. Dit heeft hem een soort rust gegeven. Er is veel minder geklop en geschreeuw.

Voor ons als familie was dit in het begin een beetje een schok. Sommige familieleden vinden het zelfs na al die tijd nog steeds een beetje raar om te zien. Maar ik vind het interessant hoe hij met die hand omgaat. Als we naast hem zitten, wrijft hij nog steeds over onze hand en arm, dus ik denk graag dat die gebreide versie een beetje wij, zijn familie, is.