De blauwe man
Een dame, Rita, woonde in het vorige woonzorgcentrum waar ik werkte. Ze had een peper- en zoutstel op haar vensterbank staan. Dat viel meteen op, want het was er zo eentje met een ‘man’ in het blauw voor het zout en de ‘vrouw’ in het roze voor de peper.
Toen haar man nog leefde en dementie nog ver weg was, stond het peper- en zoutstel thuis bij Rita en haar man op tafel. Telkens wanneer er wat gekibbel was tussen haar en haar man, draaide Rita het stelletje, het mannetje en vrouwtje, met de ruggen naar elkaar. Wanneer ze het weer hadden uitgepraat, dan werden de figuurtjes weer gewoon op het bankje geplaatst, zodat ze elkaar een kusje gaven. Voor hun kinderen was het dan ook altijd duidelijk wanneer mama en papa 'boos' waren en wanneer niet.
Het peper- en zoutstel is met Rita mee verhuisd naar het woonzorgcentrum en het was heel belangrijk voor haar. Toen de blauwe man, het zoutvat, brak tijdens het poetsen was dat dan ook een zeer droevige dag voor mevrouw. Ik heb toen een zoektocht georganiseerd via sociale media met de hashtag #vinddeblauweman en er is een vervanger gevonden. Het herenigen van het zout- en peperstel maakte Rita en ook haar familie diep gelukkig.
Mensen met dementie herkennen dagelijkse gebruiksvoorwerpen soms niet meer. Maar wanneer er een grote emotionele waarde aan verbonden is, blijft de herkenning vaak wel langer aanwezig. In dit verhaal breng het peper- en zoutstel een houvast voor Rita in een wereld die voor haar heel chaotisch en beangstigend is.
Tip:
Voorwerpen die voor ons onbelangrijk lijken kunnen voor personen met dementie een grote steun en houvast betekenen.