Wie schrijft, die blijft

Vroeger was hij een man van hoog aanzien met een belangrijke functie. Aan dat beeld houdt hij zich krampachtig vast als hij bij ons op de afdeling aankomt. Hele dagen loopt hij rond, op zoek naar iets waarvan hij niet meer weet wat het was. Alle informatie die hij kan verzamelen, tekent hij op in zijn notaboekje. Telefoonnummers, namen, straten, maar ook delen van artikels uit de krant. Alsof het verzamelen van feiten het leven voor hem concreter maakt, tastbaarder, begrijpelijker.

Ook aan mij vraagt hij vaak om zaken te noteren in zijn boekje. Omdat ik zo duidelijk schrijf. Het valt mij op hoe mooi hij nog schrijft. Hij doet het heel secuur, met het puntje van zijn tong tussen de lippen en zijn vingers krampachtig rond zijn potloodje geklemd.
Zijn potloden en stylo’s is hij steevast kwijt, die slingeren overal. Hij staat erop dat zijn familie gebeld wordt om er nieuwe mee te brengen. In de lade van zijn nachtkast puilt het uiteindelijk uit van het schrijfgerei. Later komen daar ook leesbrillen bij want hij kan niet altijd meer goed lezen wat hij schrijft.

Tijdens de coronaperiode schrijft hij aandoenlijke briefjes aan zijn familieleden. Dat het goed gaat met hem, dat ze toch moeten proberen langs te komen met “enig fruit uit de boomgaard”. Hij is er van overtuigd dat er in de maand maart al appels kunnen geplukt worden in zijn boomgaard en prijst het fruit dat hem wordt meegebracht uit de winkel als “het beste uit zijnen hof”.

Naarmate zijn dementie vordert, vergeet hij zijn notaboekje meer en meer. Hij is er constant naar op zoek en vraagt telkens nieuwe boekjes. Tot tenslotte ook het vragen naar boekjes wegvalt. Maar schrijven? Dat doet hij nog! Op de zijkant van de krant, op muren en deuren, op stukjes wc-papier. Wat hij schrijft is nog amper leesbaar, maar de wereld rondom hem proberen vatten in woorden blijft een constante. Wie zei er ook alweer: wie schrijft, die blijft?